30.Գողթանցիներն ու արաբական առասպելները

Վերոյիշեալ արաբական աղբիւրից տեղեկանում ենք, որ «Եա*րաբ»-ը կանգնելով հայելու առաջ՝ արտասանել է մի նոր լեզուով (հասկանալ «մի բարբառով»): Ապա ոգեւորուած բացագանչել է.

«Սա լինելու է բանաստեղծների ու երգիչների լեզուն»:

Յետագայում այդ լեզուն նրա անունով կոչուել է «արաբերէն»:

Արաբերէնով խօսող առաջին անձը լինելով՝ «Եա*րաբ»-ը (ﺏﺮﻌﻳ) համարւում է արաբների նախահայրը: Նրա ծագումնաբանութիւնն սկսւում է «Հուտ» պապից ու «Քահթան» (ﻥﺎﻂﺤﻗ) հօրից:

Մեր ուսումնասիրութեամբ գտել ենք, որ «Եա*րաբ»-ի պապի «Հուտ» անունը աղաւաղումն է «Ութ»-ի (Նօյի): Հետեւաբար «Քահթան»-ը Նօյի չյիշատակուած որդիներից մէկի անունը պիտի լինի:

«Քահթան»-ը թաքնուած է հայոց «Գողթան» գաւառանուան մէջ:

Տեղանունների բառարանից իմանում ենք՝ որ «Գողթն»-ը աւանդուել է նաեւ «Գաղթան» ձեւով, ինչը մի քայլով մեզ մօտեցնում է «Քահթան»-ին:

Գողթանցիները աչքի են ընկել յատկապէս իրենց ասացողներով ու երգիչներով, իսկ «Քահթան»-ի որդի «Եա*րաբ»-ը այդ բարբառն ստեղծել է յատկապէս երգիչ-բանաստեղծների համար: Նոյնպէս եւ այս զուգահեռը մի քայլով մօտեցնում է «Քահթան»-ը «Գողթան»-ին:

Այսպիսով արաբերէնը կարող է Գողթանցիների ստեղծած (մի գուցէ Զոկերի) բարբառը լինել:

Մենք առայժմ ձեռնպահ ենք մնում «Գողթան» անունը մեկնելուց՝ մինչդեռ արաբները «Քահթան»-ը բացատրում են նրա «քահթ» արմատով, որպէս «ո՛չ բարեբեր հող»՝ ինչպիսին է Գողթան գաւառը:

Արաբական առասպելը շարունակում է.

«Եմենի առաջին բնակիչն էր Քահթանի որդի Եա*րաբը»:³⁴⁹349. Մուհամմէդ Աջինայ, նոյն, Ա. հատոր:

Մեր կարծիքով «Գողթան»-«Գաղթան»-«Քահթան»-ի բարբառային մի այլ տարբերակն է «Քաղդան»-«Քլդան»-ը՝ որը Քաղդէացիներին տրուած արաբական անուանումն է: Արաբական առասպելներից իմանում ենք որ Պարսից ծոցի Ուր քաղաքի բնակիչները (Սումէրները) եղել են Քլդանները՝ այլապէս Գողթանցիները, որոնք էլ բնակեցրել են Եմենը:

Այս համեմատականները օդում կրակոցներ չեն, ունեն լեզուաբանական, մարդաբանական, պատմաբանական եւ մշակութային հիմքեր:

Անապատային (բուն) արաբները բաղկացել են տասը տօհմերից՝ իւրաքանչիւրն իր տօհմանունով: Սակայն բոլորը միասին անուանուել են «Ալ-Արման»…:³⁵⁰350. Անթուն Զկրի, «Մուֆտահ ալլուղա ալ-Մսրիյա ալքատիմա», հրատ. «Դար էլշրուք», Գահիրէ, էջ 1-ից 87-ի միջեւ, արաբերէն լեզուով:

Արաբների այսօրուայ անուանումը գալիս է հայկական-արամէական «հարաւ=արաբ» բառից՝ եւ նշանակում է «հարաւ», իսկ արաբներն իրենք իրենց կոչում են «Արաբի՛», որը նշանակում է՝

1.«հարաւցի»:

Դա բնակութեա՛ն դիրքի անուն է, եւ ո՛չ թէ ազգի՝ համեմատուած նրանց հիւսիսցի հայ նախաբնիկների հայրենիքի տեղադրութեան հետ:

Բուն արաբները եղել են Հայոց հարաւային զինուորական կողմնապահները (բդեշխները)՝ ինչպէս ռուսական ցարական կողմնապահ զօրակայանների «Կազակ»-ները (մենք պիտի ասէինք «գազ-ակ»-ներ):

«Հարաւ» բառի «հար» արմատից է «հարուած»-ը, «հարուածել»-ը³⁵¹351. Արաբերէն՝ «հարբէ=նիզակ», «հարաբա=պատերազմեց», «հարբ=պատերազմ»՝ «հարաւ>հարաբ> հարբ» անցումներով: ՝ իսկ «Արմանի»-ն «արմ-ման»-«arm-man»-ն է, զրահաւորը, զինուորականը եւ հարուածողը:

2.Արաբների հաւաքական ինքնանուանումն է «յ*արաբ» (ﺏﺮﻋ)՝ որ համազօր է հայերէնի «յարաւ» բառին, որի նախնական իմաստն է «լուսապսակ արաւ= զրահաւորուեց», ուստի «յ*արաբի»-ն (ﻲﺑﺮﻋ-արաբացի-ն) հաւասարազօր է նաեւ «զրահաւոր»-ին:

Փաստօրէն Արմանն ու Յ*արաբը հոմանիշներ են:

Այսպիսով արաբների ինքնանուան մէջ միաձուլուել են «հարաւացի»-ն ու «զրահաւոր»-զինուորականը: