4. Բարսմունք եւ Գաւազան

Այժմ քննարկենք թէ իսկութեան մէջ Զրուանն ի՞նչ զօրութիւն է տուել իր Որմըզդ որդուն՝ որով ըստ Եզնիկ Կողբացու, «նա պարտաւոր էր շարունակել իր «հօր» առաքելութիւնը»:

Եզնիկի տեսակէտով՝ նա «բարսմունք»-«գաւազան» է տուել:

Գաւազանը կամ մականը իսկապէս որ իշխանութեան խորհրդանիշ է՝ եւ այն կրել են բոլոր թագաւորներն ու բարձրաստիճան հոգեւորականները: Եզնիկի ասածը ճիշդ է միայն ա՛յս դիտանկիւնից՝ բայց «զոհ մատուցելու»-ն չի սազում: Սակայն այդքանով էլ Կողբացին կամ Պարսիկները հակասութեան մէջ են ընկել՝ որովհետեւ Զրուանն ստիպուել է իշխանութիւնն ու իշխանական գաւազանը 9000 տարով տալ առաջնեկ Արհմընին, եւ ո՛չ թէ Որմըզդին:

Լեզուաբանները խնդիրը հասցրել են բոլորովին անհեթեթութեան:

Ըստ նրանց, քանի որ «պարսմունք»-ը «ք» յոգնակերտ մասնիկով է աւարտւում՝ չի կարող «մի» գաւազան լինել, ուստի «ճիւղերի խուրձ» պէտք է լինէր:

Ստացւում է, որ Զրուանը «ճիւղերի խուրձ» է տուել Որմըզդին՝ որպէսզի նա «զոհ մատուցէր»:

Ի՜նչ անհեթեթութիւն: Եթէ «դանակներ» ասէին՝ խելքի մօտ կը լինէր, բայց աւելի ազնիւ կը լիներ ասել՝ թէ չեն հասկացել բառը:

Հնարաւոր է սակայն, որ «բարսմունք»-ի խորհրդանիշը եղած լինի մութը լուսաւորող «ջահ»-ը՝ որն իսկապէս ճիւղերի խրձով է պատրաստւում: Որովհետեւ այսօր էլ ոմանք «մտաւոր լոյս»-ի խորհրդանիշը արտայայտում են «ջահ»-ով՝ որը սակայն ոչ մի առնչութիւն չունի «զոհ մատուցելու» հետ:

«Բարսմունք».-

Բառակազութեան մէջ ձայնաւորների անկման երեւոյթը յայտնի է: Ուստի եթէ ուզում ենք վերականգնել բառարմատները՝ պէտք է պարզենք թէ ո՞ր ձայնաւորներն են բացակայում:

«Բարսմունք» բառում «րսմ» երեք բաղաձայնները իրար են յաջորդում, ինչը նշանակում է՝ որ երկու միջանկեալ ձայնաւորները կորել են: Մենք գտնում ենք՝ որ դրանք «ու» պիտի լինեն, ինչի պարագայում կը ստանանք «բար-ուս-ում-ունք», որից «բար»-ը ուղեղի պտուղն է, իսկ «ուսում»-ն ու «ուսմունք»-ը հասկանալի են:

«Բարսմունք»-ը կը լինի «ուղեղի կամ մտքի պտղաբերութեան ուսմունք»՝ ինչը Աստուածային գիտութիւնն է, Բանն է:

Ուստի Զրուանն իր Որմըզդ որդուն տուել է մտքի լոյս, արարչական ունակութիւններ եւ լեզու՝ որն էլ հիմքն է բոլոր գիտութիւնների:

Իսկ մտքի կարողութիւններն ու պտուղները ի հարկէ բազում են՝ եւ բնականաբար «բարսմունք»-ը յոգնակերտ «ք»-ով պիտի աւարտւուի:

Զրուանն Արհմընին տուել է ուղեղ, ձեռքեր, ոտքեր եւ իշխանութիւն, մի խօսքով բոլոր ֆիզիկական ու նիւթական հնարաւորութիւնները՝ բացի «Բան»-ից:

Նրան տրուած իշխանութեան պատճառով էլ պարսիկները նրան կոչել են նաեւ «Խարաման»:⁶⁰⁰600. Ղ. Ալիշան, «Հայոց հին հավատքը կամ հեթանոսական կրոնը», էջ 170: Քանզի «Խարաման» նշանակում է «աթոռի ման»՝ «գահի մարդ», այլապէս «գահակալ», երբ գիտենք թէ Զրուանը 9000 տարով նրան է յանձնել այդ գահաթոռը: Ուստի «Խարաման»-ը Արհմընի ածականներից է:

Իսկ գահակալը առանց «գաւազան»-ի չի լինում:

«Գաւազան».-

«Գաւազան»-ը բաղադրուած է «գ-աւազան» մասերից՝ եւ նշանակում է «գոյի գլխի աւազան»: Այն պատկերում է անձի քթի ծայրից ուղեղ բարձրացող կորը՝ ապա ուղեղի կորի միւս ծայրից ու ողնաշարից հասնում է մինչեւ պոչուկը: Այսինքն «գաւազանը» բովանդակում է ուղեղի գործունէութեան ամբողջ միջակայքը՝ քթի ծայրից սկսեալ:⁶⁰¹601. Դրա համար էլ ասում ենք «քթի ծակ չունե՞ս», կամ` «մարդը հոտարութիւն ունի»: Տես՝ Պատկեր «90» եւ «91»:

Պատկեր «90» Պատկեր «91

Կենդանիների հովիւի գաւազան Մարդկանց հովւի գաւազան

Ուստի Եզնիկ Կողբացին իրաւացի է՝ երբ Արհմընի մասին խօսելիս «բարսմունք»-ը փոխարինել է «գաւազան»-ով, քանզի Արհմընը ունեցել է կատարեալ մարդկային ուղեղ՝ եւ չի եղել «կապկամարդ»:

Արհմընը եղել է Զրուանի արարած ետջրհեղեղեան երկրածին առաջնեկ սեւանորթը՝ որն «Աստուածային Բան»-լեզուն չի ստացել, եւ «բանել»-աշխատել, ստեղծագործել չի իմացել՝ այլ միայն բնութեան պարգեւածը լափել ու սերնդագործել:

Ըստ երեւոյթին՝ նախաստեղծ «անասուն» մարդու եւ վերջաստեղծ լուսաւոր մարդու պատմութիւնը շաղախուել է Ադամի առաջնեկ Կայենի ու նրա Աբել եղբօր, ապա Նօյի երեք որդիների պատմութեան հետ: Սուրբ Գրքից գիտենք՝ որ Կայենը Աստուծոյ կողմից արհամարհուել է ու եղբայրասպան դարձել: Նրա վարմունքից դատելով՝ նա ունեցել է գիտակցութեան պակաս, ինչի պատճառով էլ զուգադրուել է Սուրբ Գրքի «անասուն»-ի հետ, նաեւ «Արհմընի» հետ: Քանզի թէ՛ Սուրբ Գրային անասունը, եւ թէ՛ Ադամի Կայենը առաջնեկ են՝ եւ երկուսն էլ ունեցել են նոյնանման յատկանիշեր, ու եղել են խաւարամիտ:

Իսկ Նօյի զաւակներից միայն երկրորդը՝ Քամն է որ ընթացել է խաւարամիտների ճամբով: