2. Եզնիկեան-Մազդեզական Զրուանի էութիւնը
Եզնիկ Կողբացին շարունակում է. «Երբ Զրուանը կասկած ունեցաւ՝ յղիացաւ զոյգ որդիներով»:
Նա հարց է տալիս՝ թէ Զրուանը արդեօք կի՞ն էր, որ յղիացաւ. կամ էլ արդեօք կի՞ն ունէր:
Հիմք ընդունելով քրիստոնէական դրոյթները՝ նա մտորում է. «Եթէ ի՛նքը յղիացաւ՝ ապա կին էր ու չէր կարող Աստուած լինել: Իսկ եթէ կին ունէր՝ ապա նոյնպէս չէր կարող Աստուած լինել»:
Բայց չէ՞ որ Աստուածաշունչն ասում է թէ Աստուած արարածներ արարեց իր «Բան»-ով՝ երբ «բան»-ը մտքի լոյսն է:
Այսպիսով «յաշտ»-ը նոյնանում է «Բան»-ի հետ, եւ պարզւում է՝ որ Զրուանն ունեցել է մտքի՛ յղացում ու արարում, եւ ո՛չ թէ արգանդային. ուստի նա ո՛չ կին է եղել՝ ո՛չ էլ կնոջ միջոցով է ունեցել իր «որդիներին»: