Մեր զարմանալի բառերը - 11

Յօդուածաշար, շարունակութիւն 11

Թոյլ տուէք այսօր մի քիչ շեղուել ստուգաբանութիւններից, ու անդրադառնալ մեր զարմանալի բառերի շգեղագոյն երգակ տիկին Բիւրեղիկ Պետրոսեան-Մարգարեանի բանաստեղծութիւններին։

Դժբախտաբար երեկ հողին յանձնուեց նրա մարմինը, սակայն յուսով ենք, որ հոգին պիտի սաւառնի մեր գլխաւերեւում, եւ իր մայրական գորովանքով պիտի հոգ տանի մնացեալներիս։

Յիրաւի, նա մեր ժամանակների անտեսուած մեծագոյն հայ բանաստեծուհին էր, խորարհ եւ համեստ, մեծ սիրով ու քնքշանքով կապուած մեր հողին, թուփին, բնութեան ու հայրենիքին։ Նա մանկական անմեղութեամբ կարողանում էր երկխօսել ծառ ու ծաղկի հետ, լեռ ու ձորի հետ, քամու եւ անձրեւի հետ, որոնք քնարական մեղեդայնութեամբ մեզ ընդելուզում են շատերի համար անկարեւոր թուացող գողտրիկ բայց վեհասքանչ երեւոյթների մէջ, ու անկրկնելի գունեղ պատկերներ են վրձնում մեր մտապատկերում։ Բայց նա խրոխտ մարտիկ էր, հենց անկախութեան առաջին օրերից, վասն հայրենեաց պաշտպանութեան։ Նա իր գործունէութեամբ, գրչով եւ խօսքով ոգեւորել է բազմաթիւ հայրենանուէր հայորդիների։ Նա կարծես վերածնուած քրմուհի լինէր, Մայր Անահիտի եւ Մարիամ աստուածածնի սիրով ողողուած առ Աստուծոյ ստեղծած ամեն մի արարած։ Խաղաղութիւն հոգուդ, շատ սիրելի Բիւրեղիկ։

Ձեր ուշադրութեանն եմ յանձնում նրա մի երկու բանաստեղծութիւնը, յուսով որ սիրով կ՛ըմբոշխնէք։

ՄԵՂՈՒՆ

Կայցելեմ քեզ ողջ ամառ,
Իմ ծաղիկ շուշանաթույր,
Բաց պահի՛ր դու ինձ համար՝
Սրտիկդ՝ կարոտաբույր։
Արձակիր բույր ու հմայք,
Մերձեցրո՛ւ պսակիդ մով,
Ոտիկիս չափսին համար՝
Տե՛ղ բացիր սրտիդ կիսում։
Թող շուրթս՝ փոշեթափախ,
Թրթռա ՍԵՐ ու ԱՂՈԹՔ
Ու մի կաթ նեկտար առնի՝
Որպես խե՛նթ, անանց կարոտ։
ՀԻՄԱ ես՝ քեզ պես արագ,
Թռչկոտող ՍԵ՜Ր եմ դարձել
Ու ամեն սպասողի
Շուրթերին քա՜ղցր իջել․․․
ԱՇՆԱՆԱՅԻՆ ՍԻՐԵՐԳ
Բռիցս քեզ բաց թողնեմ՝
Ոսկեծամ, փախչող աշուն,
Ինչպե՞ս ես հատ-հատ ներկում
Ծառերը՝ այսքա՜ն նախշուն։
Ամեն մի տերեւի մեջ
Նուրբ սիրտն ես թողնում ծաղկի,
Որ տարվա՝ արդեն վերջում,
Մոռացվող բույրով արբի։
Փաթաթված ոսկեփոշով՝
Քամին իր ՍԵՐՆ է հիշում
Ու նետում ոտքերիդ տակ
Խոստումներ՝ բազմաբազում։
Գալո՞ւ ես, արդյոք, դարձյալ՝
Երփնավառ երազով լի,
Որ նորից հոգիս արձակ
ՏԱՂԱՍԱՑ իրեն կարգի։
Ասա՜, որ ԻՆՁ ես սիրում,
Ե՛ս եմ քո անկրկելին,
Ծաղկաքաղ մի շարական՝
Մեղրածոր իմ շուրթերին․․․