Վերջաբանի փոխարէն

Լինելով մթութեան հրեշտակը՝ սատանան առաջին հերթին տգիտութեան տիրակալն է, բայց հանրութեան է ներկայանում որպէս իմաստնագոյն անհատ, պատկառելի անձ, ամենագէտ ուսուցիչ: Նա իր անկատար իմացութիւնը ծածկում է խորհրդաւորութեան քողով, միստիկայով՝ իբր թէ միայն իրեն է հասկանալի այն ինչն անընկալելի է ուրիշների համար: Այդ միստիկայով ու իր արտաքին նիւթական շքեղութեամբ էլ իշխանութիւն է ձեռք բերում միամիտ մարդկանց շրջանակներում, եւ տգիտութիւն տարածելուց յետոյ՝ կարողանում է գործի դնել իր հզօր միջոցներից մէկը, «բաժանիր որ տիրես» քաղաքականութիւնը:

Սատանան խայտառակուած ու պարտուած կը փախչի մեզանից միայն ա՛յն դէպքում՝ երբ մենք կը լուսաւորուենք: Ուստի աշխատենք մենք մե՛ր վրայ, դիմենք գիտութեան, լուսաւորութեան եւ սրբութեա՛ն, դիմենք մեր սրբազնագոյն հօր՝ սուրբ Մեսրոպ Մաշտոցին:

Նա խորհուրդ է տալիս որ չվատնենք մեր ուժերը՝ լոկ փորձելով պայքարել սատանայի դէմ, այն էլ նրա իսկ զէնքերով ու միջոցներով (կաշառքով, փողով, խաբէութեամբ, խռովարարութեամբ, սպաննութեամբ): Քանզի այդպիսի պայքարի կոչն իսկ նրա սադրանքն է: Այլ զինուենք իմացականութեան լոյսով, աստուածային սիրով ու հաւատքով՝ եւ մեր արարչական ոգիով ու գործունէութեամբ օրինակ ծառայենք ուրիշներին, որի արդիւնքում հակառակորդն ու նրա հետեւորդները անխուսափելիօրէն կը զինաթափուեն ու կը յանձնուեն Աստուծոյ Որդիների տնօրինութեանն ու ողորմածութեանը: